Visitamos de novo este ‘Anoiteceres Estraños’ para dar voz ao resto de autor*s que colaboraron nese segundo chamamento, nesa segunda oportunidade que Contos Estraños daba a esas persoas humanas que agochaban a súa escrita entre os sectores defectuosos dos seus discos duros. Como comentabamos no artigo anterior, este foi o primeiro dos volumes cunha temática concreta. Este concepto monográfico continuou durante case toda a vida da revista aínda que é certo que se respectou máis nuns números que noutros. Se hai quince días falaba con nós Ana Raven, hoxe teremos a Marisol Gándara, a outra pioneira das autoras ‘estrañas’ que, ademais, o facía cunha poesía.
Lembremos que o ‘Volume 1 – Anoiteceres Estraños’ estaba composto por:
O pescador de homes – Ana Raven
A procura – Jacobo Feijoo
As bágoas de Neixón – Xosé Duncan
O sátiro – Manuel Ángel Gayoso
A illa no Mar-Chan – Tomás González Ahola
Expediente Sentulo – Roberto A. Rodrígues
Sentenzas de volta – Jorge Emilio Bóveda
E cae a neve – Ariel Martínez
Rato – David Botana
E mais as novelas por entregas:
Primeiros (2ª parte) – Fabián Plaza
Dark (2ª parte) – Ernesto Diéguez
E un apartado de poesía e tradución:
O erro foi descubrila – Marisol Gándara
O faro do ancián – H.P. Lovecraft
O engano da lúa – Robert E. Howard
Os pasos dos mortos – William Hope Hodgson
Repasado o contido deste número, vaiamos coa entrevista:
Quen es e que relación tes coa literatura?
Jorge Emilio Bóveda (JEB): Son Jorge Emilio Bóveda, un lector impenitente e un escritor compulsivo ao que lle presta experimentar coa escrita. Teño inxenuidade abondo como para crer que xunto literatura das ideas cos chamados xéneros populares, con predilección pola ficción científica e o realismo máxico, sen rexeitar o xénero negro.
Ariel Martínez (AM): Como moitos outros autores souben que quería ser compositor de historias dende pequeno, e cando tes as letras correndo polas túas veas sabes que non hai outra saída máis que dedicarte a elas, todo o demais sobra.
Marisol Gándara (MSG): Responder quen son é doado. Son unha muller. Aquí o asunto xa se complica porque ser muller implica ver as cousas dun xeito diferente a ser home, iso din, e ás veces estou plenamente de acordo. Non espero que os homes o entendan, eles teñen o seu xeito de ser.
Creo con todos os sentidos e con todo o sentimento que esa é a cualidade que mellor me define por riba de xeracións e afinidades varias, aínda que tiven moitas dúbidas e ao longo do camiño e durante un tempo, crín que ser capricornio era o que máis me definía. Pensaba que o momento no que naces é o que máis di de ti, resulta que o lugar tamén di moito e eu caín neste corpo. De muller.
É un paradoxo mais a miña relación coa literatura é bastante masculina. Explícome. Leo moitos homes e menos mulleres das que gustaría por unha cuestión de tamaño, do tamaño de homes que publican fronte ao número de mulleres. Supoño que por este e por outros motivos tamén teño unha relación un pouco torturada coa literatura. Un amigo, dos poetas, díxome un día que era unha poeta torturada, cunha aura de maldición. Pode que tivese algo de razón, serán os invernos en Galicia.
Creo que como persoa tamén me define moito a ironía e os dobres significados. Nesta vida nada é doado e aínda que nos gusten as cousas sinxelas, as cousas non soen ser sinxelas e non vou ser eu quen lle leve a contraria á natureza das cousas.
Por que enviaches un relato a Contos Estraños?
JEB: Enviei o relato porque sempre fun obsesivo coa figura de Lovecraft, que coñecía logo de ler biografías, de ler súa literatura e a de moitos epígonos da casa Arkham. Foi un grupo de persoas fascinante e moitos deles con biografías peculiares e agridoces. Sen dúbida o pulp é un concepto que me apaixoa igual que o cinema de series B e Z, porque deu saída a verdadeiros artesáns da palabra e auténticos traballadores das letras. De aí que a idea de Contos Estraños fora tan acertada e me seducira.
AM: Non sei moi ben como ocorreu. É unha desas “casualidades” das que logo te preguntas: ¿E como foi? Coñecín a Fernando e animoume, é todo o que lembro. Pareceume unha fantástica oportunidade, algo que ninguén antes me ofreceu.
MSG: Non enviei un relato, enviei un poema. A máis friki entre frikis. Síntome moi orgullosa dese feito. Aproveito para dicir, por se alguén dubida do valor da poesía, que as máis grandes historias empezaron en verso. Cantares eran non? Pois iso.
Que era o que esperabas acadar coa publicación do relato? Acadáchelo?
JEB: Sinceramente agardaba ser lido e criticado, cousa que só se cumpríu a medias (lido) porque teño a sensación de que o relato Sentenzas de volta pasou inadvertido pola súa brevidade e rareza.
AM: O que esperaba era publicar por fin o que escribo. Ver se as historias que voan pola miña cabeza poden interesarlle a alguén.
Conseguín ser máis constante á hora de terminar un proxecto.
MSG: Formando parte de Contos Estraños esperaba participar dunha ilusión común, formar parte dalgo que medra cando aínda non se sabe cara a onde nin como. Sen dúbida acadeino aínda que fora unha participación singular e única, case como min, jeje. De feito aínda me sinto un pouco parte do proxecto malia estar un pouco afastada da escrita de xeito activo. A búxola do soños está temporalmente paralizada en favor da búxola da realidade. Todo ao meu pesar, por suposto. Madurar é máis duro do que nunca pensara, non sei como as froitas o aturan, párate, elas podrecen, pois aí que vamos.
Que había, como autor/autora, antes de Contos Estraños?
JEB: Antes de Contos Estraños houbo nove autoedicións de ensaios, novelas e grupos de relatos ata que Toxosoutos (Davide G. Couso) me publicou A vila das ánimas e A habitación secreta e Urco me publicou o libro de divulgación A xanela Escura.
AM: Antes había moitos relatos e moitas novelas sen terminar. Moita imaxinación encerrada, medo a non espertar o interese dos lectores. Incerteza por este mundo tenebroso que é a edición.
MSG: Antes de Contos Estraños había moitos premios do colexio, varios do Concello e unhas ganas ferventes por escribir. Escribir en verso quero dicir, non se me confundan.
Que houbo despois?
JEB: O paso por Contos Estraños deixoume, principalmente, coñecer unha morea de xente creativa e marabillosa da casa Urco/Contos, xurdiron algunhas outras publicacións coa casa e con Enxebrebooks que á súa vez me estimularon con novas ideas para seguir coa miña vocación. Tamén teño especial interese en ser corporativo neste pequeno país tan dado ao minifundismo e cuns habitantes tan dados a ningunearse uns a outros.
AM: Relatos e novelas terminadas e novos proxectos. Confianza en min mesmo. Aínda que publicar siga sendo moi difícil, agora sei que non é imposible. Ás veces alguén cre en ti e no que fas.
MSG: Despois de Contos Estraños houbo o Francisco Añón de Outes e despois o Xosemaría Pérez Parallé en Fene e despois contemplar como a vida teima en se romper e eu teimo en que non rompa, viaxar ao centro de enfermidades alleas como quen le un relato de terror e turra por convertelo nun poema, senón de amor, cando menos nuns versos que traian algo de goce.
_____________________________________________________
A nosa viaxe polas Crónicas Pulpeiras continuará dentro de quince días para levarnos até o número ‘Xornada Fantástica’ e a súa particular homenaxe a J.R.R. Tolkien. Deixámosvos, mentres tanto, con outra imaxe do I encontro da Nova Fantasía Galega que continuou coa tradición desas xuntanzas, desas charlas e xantares, que serviron para vencellar a este grupo de artistas.
